මහා ලෝදිය ගලන් එද්දිත්
මම දැක්කේ උඹ විතරමයි.
ජීවිත කාලෙම මා එපා කිවූ උඹ
අන්තිම සැරේට හරි බදාගන්න ඇත්නම්...
මගේ ඔලුවේ තිබුනේ එච්චරයි.
ඉතින් මං උඹව බලෙන්ම බදාගත්තා.
උඹ දිවුවා නම් ඒ වෙලාවේ
බේරෙන්නත් තිබුන.
ඒත් දැන් අපි දෙන්නම
කෞතුකාගාරෙක
වීදුරු මිනී පෙට්ටියක
සදාකල් එකට නිදන
ලෝ සුපතල පෙම් යුවලක්!
නරකද...සොඳුරිය...
"කාලය කොතරම් නපුරුද!?" උඹට...
කෝ උඹේ මහන්තත්ත කම?
උඹව බදාගත්තේ මම කියල දැක්කම
උඹේ ඇස් දෙකට ආපු තරහ...
ඒ ආපු තරහ උඹේ සුමුදු තොල් වලින්
පිට කල මිනීමරු වචන...
මාව සීතල කරලා මරලා දාන්නම හැදුණු
ඒ ඇස්, ඒ වචන,
දැන් සදාකාලිමවම මගේ!
නරකද...සොඳුරිය...
"කාලය කොතරම් නපුරුද!?" උඹට...
තාවකාලික ජීවිතය උඹ දින්නට,
සදාකාලික මරණයේ දිනුම මගේ.
- උත්තරාදේවි -
No comments:
Post a Comment